ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Η σκλήρυνση έρχεται σιγά σιγά
Στην αρχή ξεχνάς το περιβάλλον
Παίρνεις μαχαίρι και κόβεις
Τον κόσμο από πάνω σου
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ
Στον Νίκο Καλλίτση
α’
Ψευδαίσθηση τον κατατρύχει τάχα μου πως
χωρίς ετούτη εδώ την σαν το μήλο της παράδεισος
ακατονόμαστη ουσία
το έργο δεν στεριώνει
εικόνες παγώνουν συναισθήματα
ιδέες στοχασμοί
πεποίθηση πως τ’ όνειρο δεν θα φανερωθεί
γυμνόστηθη σαν Αφροδίτη αχιβάδα ανοιχτή
το ασυνείδητο πάντοτε
απόκρυφο θα μείνει
Έτσι τις νύχτες παραλόγως παύει ν’ ονειρεύεται
στων ουσιών τη ζάλη
τα δάχτυλα του ακούραστος κινεί
αυτόματης γραφής εργάτης εραστής
ώς την κορύφωση όπου
το κεφάλι του εξαντλημένος
επάνω στο χαρτί γερτός
στη λήθη θα παραδοθεί
Τη μέρα φως ολόκαυτο αποζητώντας
νηφάλιος το ποίημα ανατέμνει
πονώντας συλλογίζεται
λέξεις τετράστιχα ολάκερα αφαιρεί
ανοιχτής καρδιάς ισότιμη επέμβαση
και το μολύβι βαθιά στο σώμα σαν νυστέρι
της γραφής του εισχωρεί
Το περιττό σαν δηλητήριο που
ήπιε πρότερα
αποβάλλει
το ουσιώδες στοχασμού γίνεται αίμα και κορμός
Το τίμημα
Μα της έμπνευσης ο κόρος
β’
Οδὸς άνω κάτω μία και ωυτή
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
Ψευδαίσθηση
όταν το μονοπάτι του ανεπίγνωστου ανοιχτεί
τίποτε δεν το φράσσει
στρώμα παχύ μονωτικού πάνω στον λυρισμό σου
Χρεία για ουσίες πια καμία
μονάχα βοηθήματα λεπτοφυή
επτά να ονομάσω μου επετράπη
Κοινωνία διαρκής με ομότεχνους και μη
μέθεξη έρευνα μελέτη
Ζωή ώς το μεδούλι βιωμένη μέχρι ο πόνος ανυπόφερτος
το σκάψιμο προσωρινά να σταματήσει
Εργασία με τα όνειρα
που σημαίνει σύνδεση θεραπεία
εξισορρόπηση
ύπνου κ’ εγρήγορσης σε Όλον
αυτό που δέσμιους μας κρατά
πίσω αφήνοντας
Οράματα αγνά
με την εστιασμένη σκέψη
ενέργεια έλκοντας απ’ του Κόσμου την ψυχή
σκέψη που όντως θαύματα ποιώντας
Του Εαυτού το βάθος όλο και πιο βαθιά
σε ύπνωση ερευνώντας
νανούρισμα σαν σάρκας τρυφηλής
Πάνω σε μία ιδέα και μοναδική
διαλογιζόμενοι
τον στοχασμό μας διευρύνοντας
Χρόνου σταμάτημα
καθεστηκυίας πράξης ριζική Ανατροπή
