Έχουμε κάθε δικαίωμα να κοιμόμαστε
ή μήπως όχι
για σκέψου να ανήκε στο κράτος ο ύπνος
τα πράγματα θάτανε δύσκολα
θ’ αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
Κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία;
ποια η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερώτεροι λιγάκι
-δεν είν’ έτσι
για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος
Νίκος Καρούζος
Η αίσθησή μας για τον χρόνο ένα τακτ μηχανής που καλοκουρδισμένη μασάει τοξικά φύλλα καταναλώνοντας θάρρος από στερημένες αποθήκες. Ούτε καν που νιώθουμε την ανάσα μας. Κάπου ανάμεσα στο διάφραγμα και το ηλιακό πλέγμα ένας κόμπος. Με κάθε κίνηση διαφυγής όλο και σφίγγεται.
Ξαπλώνουμε και κοιτάμε το ταβάνι για ένα λεπτό. Ο αυχένας δεν συνήθισε την ύπτια θέση. Η συνείδηση μάς κεντάει στο μηλίγγι. Παράγουμε άρα ζούμε. Ενστερνιστήκαμε του καπιταλισμού τις αξίες ώς την τελευταία απόληξη των νευρώνων μας. Κι ας δηλώνουμε αριστεροί. Μετράμε την τιμή του όντος μας με την απαίτηση στην εθνική σύνταξη.
Ώς πότε όμως θα αναβάλουμε να ζήσουμε; Που σημαίνει να απολαμβάνουμε τη σχόλη των επιτευγμάτων μας. Να είμαστε καλά όταν όλα γύρω μας συντρίβονται. Όχι γιατί αποζητούμε την ασφάλεια του μικρόκοσμού μας αλλά γιατί σεβόμαστε τα όρια της επιρροής μας. Που σημαίνει πως βγάζουμε φύτρο και τινάζουμε σπόρους, γεννάμε παιδιά που χρειαζόμαστε σαν αδέλφια.
Λίγο πριν τις εννιά, την ώρα που κανονικά σχολνάμε, μου λες δειλά ότι ονειρεύτηκες τον εραστή σου. Κι ήσουν γυμνόποδη σε άκοπο χορτάρι. Μια ώρα τώρα έφτυσες τους φόβους και τα άγχη σου στο πρόσωπό μου. Σωστά. Γι’ αυτό είμαι εδώ. Αλλά όχι μόνο. Άλλο είναι να μην ξεπερνάς τα όριά σου και άλλο να αυτοπεριορίζεσαι. Πότε θα βγάλεις τους φακούς που παραμορφώνουν την οπτική σου; Πότε θα τιμήσεις τη ζωή που βίωσες στον ύπνο σου;
Εμένα δεν μου αρκούν πέντε λεπτά για να καταδυθούμε στην νοσταλγία των εικόνων. Σε θέλω ολόκληρη. Που πάει να πει επιθυμώ να συνδιαλλαγώ με το υγιές σου δυναμικό. Προσδοκώ το βίωμα ακέραιο. Βλέπω το ποτήρι γεμάτο. Ανανεώνουμε τη συνάντησή μας με μια αίσθηση αναπηρίας. Τουλάχιστον αυτό φανερώνει ο πόνος μου στο στήθος. Εσύ αποφασίζεις αν θα δεις τον ήλιο στο ζενίθ του. Φοβάσαι πως θα τυφλωθείς. Το κατανοώ αλλιώς θα είχα διαλέξει άλλο επάγγελμα. Όμως έτσι μονάχα τον εαυτό σου θ’ αγαπήσεις.
Έχουμε κάθε δικαίωμα ν’ ονειρευόμαστε. Ζωή είναι το μεσοδιάστημα ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο και τούμπαλιν. Η εγρήγορση ακολουθείται από τον ύπνο. Επιτρέπουμε στην ψυχή μας να αναπαυθεί από το άγχος, την αγχόνη που μας στραγγίζει τις ζωτικές λειτουργίες. Συνείδηση και ασυνειδησία εναλλάσσονται. Πρόσεξε. Βουλητική κι όχι γνωστική ασυνειδησία. Με το σώμα δεν δυνάμεθα να διαπεράσουμε τα όρια του δωματίου, όμως η ψυχή επικοινωνεί με την ψυχή του κόσμου.
Βυθιζόμαστε στο σκοτάδι για ν’ αφυπνιστούμε. Αρχαιόθεν ο ύπνος θεωρείται αδελφός του θανάτου. Και θάνατος είναι το πέρασμα σε μιαν άλλη κατάσταση ύπαρξης. Κι αν αυτά σου ακούγονται φιλοσοφικά θα σου θυμίσω τον τρίτο αδελφό, τον Μορφέα. Τον δωρητή των ονείρων. Το όνειρο είναι η αντίληψη της ζωής στην ολότητά της. Τα τμήματα του χρόνου συνενώνονται στην ατελείωτη ροή. Φανερώνονται απρόσμενες εναλλακτικές δράσης. Μικρές αναλαμπές φώτισης ώς την πλέρια απελευθέρωση.
Κι εσύ οπλισμένη με επίγνωση πορεύεσαι προς την αυτοπραγμάτωση.
