Το μόνο που ξέρω είναι να θαυμάζω με την περιέργεια του εξάχρονου. Και τώρα μεσήλιξ κρούω τις θύρες τ’ ουρανού. Έρχομαι στο ναό σου με άχος τα ερωτήματα σαν σίδερου μπότα στον λαιμό μου, την πλησμονή της γνώσης νερόμυλο στην ψυχή μου.
Ιητήρ πάντων Ασκληπιέ. Σε βλέπω με τα νυχτερινά μου φανάρια να τινάζεις το μπαστούνι σου έξω από του βράχου τη μήτρα. Ποιός τόλμησε αυτόν το Άωνα να γονιμοποιήσει; Κι εσύ θεός, άνθρωπος ή μήπως δαίμων, μαθητής ενός Κένταυρου;
Η γη εγκολπώνεται του μύθου τα πατήματα και μου τα φανερώνει. Ιχνηλατώ κι ακούω τα σημάδια απ’ τις υπόγειες σπηλιές. Κανένας λόγος για ταραχή. Σταμάτησα να προσκυνώ τον φόβο, κατέλυσα της ψυχής τη συντριβή. Έκανα το φαρμάκι ίαμα συντονισμένος με του ταραγμένου νου μου την Ανάγκη.
Όμοιος μεταξύ ομοίων βλέπω το φίδι χωρίς δηλητήριο στο δόντι, αιώνες πριν μου είχε δώσει την τελευταία δαγκωματιά. Ο σκύλος κουνάει την ουρά του απρόσκλητος προστάτης, ο πετεινός στον ματωμένο βωμό με κομμένο τον λαιμό. Κάνω το καθήκον μου όπως αρμόζει.
Ρωτώ: Τι δέον; Ανοίγω το κατώφλι στ’ όνειρο. Τα πρωϊνα σου λόγια που έβγαλαν ρίζες στην καρδιά αποκρίνονται ψιθυριστά σαν μπουμπούκι που γίνεται ρόδο στα χείλη. «Σου δίνω το ραβδί μου. Πορεύσου με τον ηθικό σου κώδικα και θα ελευθερωθείς». Δαγκώνω τη λαστιχένια γλώσσα μου – κι όμως ματώνω – καθώς οι κώδικες χωρούν αναγνώσεις πολλαπλές.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι
είναι οι πράξεις μας να καθορίζονται από κάτι εντός της φύσης μας
Immanuel Kant
Ονειρεύομαι μιαν Ηθική που η έσχaτη αναγωγή της
να οδηγεί στην ίδια ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα
Οδυσσέας Ελύτης
Μα εσύ επιμένεις. «Ηθική είναι η ευθεία αίσθηση του όντος μας».
Ζωγραφίζω στο ημερολόγιο μου μια ευθεία που ενώνει του Εαυτού το κέντρο με την Πηγή ποδοπατώντας μεσολαβητές, ιερείς, δάσκαλους και φονιάδες. Γράφω: Ηθική είναι να ακούμε το μαχητό των αισθημάτων καβάλα στην αμμοθίνη σαν να παρατηρούμε τον κυματισμό του νερού με τα πόδια υγρά ώς το γόνατο.
Θέλουμε δεν θέλουμε διαλογιζόμαστε για τη φύση του χρόνου. Κι αυτό το άφημα στην ατέρμονη ροή, μέρος της είμαστε άλλωστε, είναι ελευθερία. Η επίγνωση ότι οι πράξεις μας ακολουθούν των ουράνιων σφαιρών τον παλμό κινητοποιώντας το δυναμικό επιλογής, αυτοπροσδιορισμού και αυτοΐασης.
Εν τέλει είναι στη φύση μας να ανασταινόμαστε.
